Hikayemiz

1970 yılına kadar yöre halkı tarafından keyifli bir mesire yeri olarak kullanılan bu eğimli arazide, 17. yüzyıldan kalma küçük bir mezarlık şapeli, beş adet selvi ve 300 yıllık çam ağacı yer alıyor. Bu doğal öğeler, planlama ve tasarımın temel taşlarını oluşturuyor. Ancak çevredeki yapılaşmanın artmasıyla, bu alan zamanla değerini kaybetmiş, sahipsiz ve kullanılmaz bir hale gelmiş.

20. yüzyıl başlarında yeniden inşa edilen küçük manastır, ne yazık ki yöredeki depremler, ilgisizlik ve zamanın etkileriyle yıpranmış durumda. 1986’da yapılan rölöve çalışmasında, tonoz örtüsü mevsim yağışlarıyla birlikte yıkılmış ve geriye sadece harabe kalmış. 1986 yılında başlayan proje çalışmalarında, bu arazi üzerine bir otel yapılması önerisi belediye meclisinin onayına sunuldu.

63 yatak kapasiteli Manastır Oteli’nde normal, suit ve kule tipi yatak odaları kullanılarak aynı planlama modülleri tekrarlandı. Modüllerin yatak odası derinliği artırılarak cephe farklılıkları oluşturuldu ve binaların kitlesel etkisi azaltıldı. Arazinin eğiminden yararlanılarak yapı alanlarının çoğu doğal çizgi seviyesinin altında tutuldu. Böylece yapının kitlesel boyutları, mekan ölçüleriyle uyumlu hale getirildi ve zamana yayılmış bir izlenim verildi.

Yatak odaları sokaklar üzerine yerleştirildi ve bu sokaklar orta avluda buluştu. Ardından bazıları denize, bazıları ise yeşil alanlara yönlendirilerek yolculuklarına devam etti. Yapının kitlesel denge içinde, çam ve selvi ağaçları mimari unsurlar olarak korundu ve Bodrum beyazının güçlendirilmesi için renk kullanımına dikkat edildi. Yöre halkının önem verdiği bu arazideki doğal varlıkların korunması dikkat çekicidir ve yeni yapılaşma bu dengeyi bozmamıştır. Aksine, yapı, yaşamın sürekliliğine uyum sağlayan bir yapı olarak ortaya çıkmıştır.

Çam ağacının muhteşem görselliği, eski anıların korunması ve doğal yapının uyumu, bu modern yapının en önemli özelliklerinden biridir. Fiziksel çevre, ışık, gölge, detaylar ve kent dokusundaki sürprizler bu yapıda da açıkça görülmektedir.